Gimnastyka rytmiczna lub rytmika została stworzona przez szwajcarskiego kompozytora i nauczyciela Emila Jacquesa-Dalkroza. Ta metoda ma na celu rozwinięcie poczucia rytmu i koordynacji ruchów. Jacques-Dalcroz został zainspirowany pomysłami Marie Montesori, Pestalozzi i Jean Piaget, które pozwoliły mu stworzyć unikalny system edukacji.

Gimnastyka rytmiczna stała się szeroko stosowana i jest stosowana w różnych dziedzinach. Pomaga osobom niepełnosprawnym, małym dzieciom, nastolatkom i dorosłym. Ostatnie badania wykazały, że gimnastyka rytmiczna jest korzystna dla nauki i rozwoju.

Historia występowania
Historia gimnastyki rytmicznej rozpoczyna się w 1893 roku, kiedy 28-letni kompozytor Emil Jacques-Dalkroz rozpoczął nauczanie Solfeggio w konserwatorium w Genewie. Tradycyjne metody nauczania muzyki nie były w jego stylu: miały na celu poprawę techniczną, ale nie emocjonalną ekspresję i wpływ na publiczność.

Jako słynny kompozytor Jacques-Dalcroz chciał, aby jego uczniowie nie tylko znali technikę, ale także potrafili przekazywać emocje poprzez muzykę. I to stało się podstawą jego unikalnej metody.

Pojęcie tworzenia metody
Podstawową ideą gimnastyki rytmicznej jest to, że muzykę najlepiej rozumieć poprzez kinezę - świadomość i kontrolę ruchów. Dalcross uważał, że aby dobrze sobie radzić, należy najpierw przygotować na to swoje ciało. Twierdził, że wykonawcy powinni najpierw nauczyć się grać na swoich ciałach «, zanim będą mogli kontrolować instrumenty muzyczne.

Jacques-Dalcroix zauważył, że najlepsi wykonawcy, często nazywani utalentowanymi, używają umiejętności automatycznych i intuicji, a nie tylko techniki. Takie podejście było podstawą jego metody.